سانسور به تاریخ پیوسته است

به گزارش شهر، فرید مرادی درباره‌ی علت واکنش‌های منفی برخی از ناشران به اظهارات جنتی وزیر جدید فرهنگ و ارشاد اسلامی، گفت: ‌متأسفانه چون مردم ما میراث‌دار تاریخی استبدادزده‌ هستند، ترس در همه ابعاد زندگی ما خانه کرده است. آن‌قدر چشم‌مان ترسیده که دیگر خودمان هم باورمان شده نمی‌توانیم آزاد زندگی کنیم؛ در صورتی که دلیلی برای ترسیدن وجود ندارد، چون ما که نمی‌خواهیم توزیع فساد و پخش هرویین کنیم، می‌خواهیم کار فرهنگی انجام دهیم، بنابراین باید به ترس نهادینه‌شده در وجودمان غلبه کنیم.

او اضافه کرد: فکر می‌کنم هر وضعیتی که در آینده پیش آید، از کابوسی که این هشت سال بر سر نشر کشور آمد، بهتر است، بنابراین من دست وزیری را که می‌خواهد ممیزی پیش از چاپ را بردارد، می‌بوسم، حال با هر ساز و کاری که می‌خواهد، مهم نیست، اما همین که باعث می‌شود دست ناشران باز باشد تا خود را محک بزنند، قابل تحسین است.

مرادی گفت: آقای وزیر گفته‌اند که ممیزی قبل از چاپ را برمی‌دارند، البته در این‌جا یک چهارچوب خط قرمز برای آثار وجود دارد که تا به حال نیز هیچ اثری در ایران از آن‌ها رد نشده است. ولی اگر مصادیق تخلف مشخص و تعریف شود و مثلا گفته شود که منظور از ترویج اباحه‌گری چیست، می‌توان اظهارات وزیر را به فال نیک گرفت، اما اگر مصادیق تعریف نشود و ناشر اثری را چاپ کند که بار آن بر دوش ناشر بماند، برداشتن ممیزی واکنش دارد و ارشاد در قبال آثاری که برای آن‌ها هزینه صرف شده، ولی بلوکه می‌شود، باید پاسخ‌گو باشد.

‌این فعال نشر با بیان این‌که ماجرای ممیزی و دولت، داستان پایان‌ناپذیری است که چند دهه است بین دولت و جامعه فرهنگی در کشاکش است، اظهار کرد: باید درنظر داشت که اگر در دهه‌ی 60 می‌شد با جلوگیری از چاپ کتابی، انتشار آن را مسدود کرد، اما امروز اگر جلو چاپ کتابی گرفته شود، به شیوه‌های مختلف از جمله اینترنت امکان دسترسی به آن به راحتی وجود دارد، بنابراین امروز دیگر هر چه در این زمینه دستگاه عریض و طویل درست کنند، به جایی نخواهد رسید و این دیگر کج‌سلیقگی است که بخواهند به این شیوه جلو انتشار اثری را بگیرند، چون دیگر سانسور امری است که به تاریخ سپرده شده است و اثر ندارد؛ تنها کاری که می‌کند، دل‌زدگی نویسنده و زیان مالی ناشر است.

او در ادامه درباره چگونگی جلوگیری از انتشار مطالب خارج از خطوط قرمز در آثار مؤلفان و ابلاغیه‌ها و آیین‌نامه‌های مربوط در این زمینه، توضیح داد: در آیین‌نامه‌ ابلاغ‌شده‌ وزارت ارشاد به ناشران مصوب سال 1389 شورای عالی انقلاب فرهنگی آمده از انتشار کتاب‌هایی که ترویج اباحه‌گری می‌کنند، جلوگیری شود، اما تعریف نشده که منظور از این اباحه‌گری چیست؟ به نظر من اباحه‌گری یعنی ترویج فحشا، مشروب‌خواری، قتل و دزدی و چاقوکشی، اما من می‌خواهم بدانم در کجای دنیا در در حوزه ادبیات حتا ادبیات نازل و زرد، این اعمال ترویج شده است؟ چرا که در تمام آثار ادبی انجام چنین اعمالی مذمت شده است. اما چون در ایران مصادیق اباحه‌گری مشخص نشده است،‌ لذا کلمات را سانسور می‌کنند، به گونه‌ای که در چند سال اخیر به جایی رسیده‌ایم که «گیلاس» هم جزو کلمه‌های ممنوعه به حساب می‌آید.

سرویراستار انتشارات نگاه همچنین بیان کرد: در حال حاضر بیش از 300 عنوان کتاب در انتشارات ما حروف‌نگاری شده و آماده سپردن به وزارت ارشاد هستند، اما به دلیل سخت‌گیری‌های این چندساله جرأت نکرده‌ایم آن‌ها را برای کسب مجوز انتشار بدهیم،‌ در صورتی‌که اگر در یک شرایط منطقی این کتاب‌ها به ارشاد بروند، باید در طول یک هفته مجوز بگیرند.

او در ادامه به چند مورد از کتاب‌ها اشاره کرد که پس از چند ماه معطلی و با وجود اصلاحیه‌های متعدد منتشر شده، ولی هر بار در تجدید چاپ دوباره شامل اصلاحیه ‌شده یا به طور کلی انتشار مجدد آن‌ها ممنوع اعلام شده است.